Crass

 

Ik ben ziek geweest, buikgriep. Ik bleef maar naar de wc gaan, als ik niet sliep dan. Maar verder maakte ik me zorgen want ik zou op maandag naar het concert van Crass gaan en zaterdag lag ik nog het grootste deel van de dag op bed. Het kwam zelfs bij me op om te bidden tot Maria of ik niet beter kon worden zodat ik naar het concert kon gaan. Ik had nog wel het fatsoen om te vermelden dat de mensen in Oekraine die onder het puin lagen van de beschietingen meer recht hadden op hulp. Maar mijn gebeden werden verhoort en ik was zondag weer beter.

Het was zelfs in mij opgekomen om maandag niet te gaan werken zodat ik mijn krachten kon sparen voor s avonds. Vroeger stond op die formulieren van het Gak dat als je je ziek gemeld had dat je dan niet naar voetwedstrijden mocht gaan. Ik vond dat altijd zo overtrokken, alsof iemand dat zou doen. Maar nu Crass na 40 jaar weer optrad en het optreden twee keer een jaar was uitgesteld door Corona vond ik het heel normaal dat ik niet zou gaan werken en wel naar het concert.

Gelukkig voelde ik me dus helemaal fit en kon ik maandag gewoon naar het werk. Toch nam ik s middags vrij zodat ik s avonds nog genoeg energie had om te gaan nachtbraken. Voor mij is het al snel nachtbraken omdat ik normaal om 21.00 uur naar bed ga  en het optreden begon pas om 21.15 uur. En dat op mijn leeftijd en dan nog na het concert van Amsterdam naar Den Haag zien te geraken.

Om 5 uur haalde mijn ex me op en reden we naar Amsterdam. We waren veel te vroeg dus we gingen wat eten in Osdorp en daarna nog wat drinken op het Leidseplein. Om half 8 stonden we voor de Melkweg waar een vriendin met haar dochter ons opwachtte.

Binnen was een enthousiast groepje jongeren dat al snel begon te pogoën op The Clash. Wij gingen, net als de andere 60 plussers lekker rustig zitten.

Het voorprogramma bestond uit een soort suffe rock Ierse folk muziek. De dochter was niet geheel gekleed voor het concert en wou een t -shirt kopen om wat meer te blenden met het publiek. Kocht ze een t -shirt van de band van het voorprogramma! O, jeetje.

Toen Crass begon te spelen ben ik dan eindelijk van mijn bank opgestaan. The crowd went wild.

Zanger: Do they owe us a living? Zaal: of course they do. Nou het was een feest, bier en mensen vlogen door de lucht en de halve zaal stond in de mosh pit. De zestig plussers er omheen in de achterste linies.

Zelf stond ik op de eerste rij achter de mosh pit. Ik durfde me niet in het gedrang te mengen. Er ging nog wel iemand op mijn tenen staan maar die zei sorry, dus dat telde niet. Verder liep ik geen schade op, op mijn rustige plekje.

In auto terug naar huis bespraken we de avond. Over een ding waren we het eens: boven de vijftig moet je je niet meer willen onderscheiden door je kleding. Draag gewoon een t-shirt of een trui, maar geen studs meer dat is zielig.  

Op pad

 

Sinds Corona ben ik ’s avonds niet meer op pad geweest. Ik was er al geen fan van, maar na 2 jaar lekker op tijd naar bed, ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil lekker om 21.00 uur naar bed zodat ik om 5.00 uur fris en fruitig mijn bed uitstuiter.

Maar je leven wordt wel supersaai erdoor omdat alle optredens ’s avonds zijn. Daarom speur ik het internet af om festivalletjes en toneelvoorstellingen op zaterdag en zondagmiddag te spotten. In de zomer zijn er best veel festivals en kom je nog aan je trekken. Maar in de winter wordt het lastiger.

Nu had ik een klein punkfestivalletje in Krommenie gespot van 15.00 -18.00 uur en ik was vastbesloten te gaan. Maar toen de datum dichterbij kwam ging ik twijfelen. Het was wel een roteind weg. Ik zou pas om 20.00 uur thuis zijn. En het regende en ik moest 20 minuten lopen naar het jeugdhonk waar de feestvreugde zou plaatsvinden.

Maar in het voorjaar was ik ook niet naar UB40 gegaan bij het Bevrijdingsfestival omdat ik het optreden te laat vond. Ik voelde me nog een maand lang, de saaiste persoon van Nederland. Dus misschien was het toch een goed plan om te gaan. Bovendien leken de weerberichten mee te vallen.

Ja ik had besloten te gaan.

De dag van tevoren belde Ex S. Hij was genomineerd voor de Arti Shock prijs van de galerie. De uitreiking zou zondagmiddag zijn.  Ik zou wel een harteloze bitch zijn als ik niet op kwam dagen. Dus ik besloot dan maar naar de feestelijke uitreiking van de prijs te gaan en het punkfestival te laten schieten. Ik ben ook de accountant van de galerie, dus ik was al uitgenodigd. Zo maakte ik ook nog een goede zakelijke indruk. Maar een beetje tuttig was het wel.

wifi booster

 

Ex S. overschreed zijn datalimiet iedere maand en liep dan een paar weken per maand rond zonder internet op zijn mobiel. Samen gingen we op onderzoek bij mijnsimpel. Het bleek dat als hij s morgens in de slaapkamer filmpjes keek, dit niet via de wifi ging. Dan moet je een wifi booster kopen zei ik enthousiast. We zochten op Amazon een wifi booster uit die meer dan 4 sterren had volgens 2.500 mensen en nog eens de keuze van Amazon was. Wat kon er nu nog fout gaan?

De wifi booster werd bij mij afgeleverd en ik ging het eens uitproberen want ik had ook geen wifi in de slaapkamer. Het installeren bleek heel simpel, je stak het apparaat in het stopcontact en de lampjes gingen branden en ik had internet in de slaapkamer. Ik gaf het apparaat na een paar dagen aan mijn ex mee en zei dat hij het halverwege zijn aansluiting en de slaapkamer moest plaatsen.  Hij belde dat de lampjes branden en hij wifi had. Helemaal blij.

Nou ben ik natuurlijk accountant en dus van de controle. Dus na een paar dagen controleerde ik zijn data verbruik op mijnsimpel. Het bleek dat om 05.10 weer data verbruik was en zijn data limiet was al bijna bereikt. Je moet die versterker op een andere plaats zetten, dit is niet goed, appte ik.

Maar na een paar dagen was hetzelfde patroon te herkennen. Misschien moeten we 2 wifi boosters schakelen en kijken of dat werkt, opperde ik. En als het niet werkt neem ik die tweede wel over want ik wil ook wel wifi in de slaapkamer.

Toen de tweede booster kwam en ik hem uit de verpakking haalde viel mijn oog op eenvoudige installatie. Het bleek dat je een app moest downloaden en de booster moest koppelen. Vandaar dat het ding het niet gedaan had. En dat ik wifi in de slaapkamer had gehad was toeval geweest, soms had ik het wel en soms niet. Nou, ik ging die eenvoudige installatie eens uitproberen. Maar het lukte niet en ik moest inloggen op Ziggo met wachtwoorden die ik niet had. Na een uur was ik chagrijnig en gooide ik de booster aan de kant.

De volgende dag kwam ik uit mijn werk en ging ik weer een poging wagen. Met als resultaat dat ik nog een stuk chagrijniger werd.

 

Op vrijdagochtend, op mijn vrije dag ging ik dan maar fris en fruitig mijn derde poging wagen. Er stond dat je ook kon controleren of de booster wel compatibel was met je router. Het bleek dat mijn serienummer van de router niet compatibel was. Vandaar dat de installatie niet lukte. Ook ex S. een gevraagd of hij het serienummer van zijn router kon doorsturen. Die bleek ook niet compatibel.  Nu hadden we dus 2 keuzes van Amazon waar we geen reet aan hadden.

 

                                               *

Ik had over mijn wifi problemen op mijn werk verteld en mijn collega bood aan dat ik zijn wifi booster kon proberen. Als het werkte kon ik dezelfde bestellen. Ze waren van Ziggo dus het moest wel compatibel met mijn Ziggo router zijn. Ik appte hem de volgende ochtend of hij niet zou vergeten de booster mee te nemen.

Toen ik thuis kwam ging ik eerst eens kijken wat die dingen kosten. Het bleek dat ze niet meer leverbaar waren. Ik had weinig zin om te kijken of ik ze kon installeren als ik toch niet dezelfde kon kopen.  Ik gaf ze ongebruikt weer terug.  

Loodgieter

 

De regentonnen moesten nog aangesloten worden op de afwatering. Nu kwam er toch een loodgieter langs om het dak van het schuurtje van mij en de buurman af te werken, dus die kon dat mooi doen. Ik had nog even overlegd met Henk, de buurman en die schatte dat de goede man er een kwartiertje mee bezig zou zijn. Nu moest ik om 4 uur weg, maar we hadden allebei het idee dat de loodgieter dan allang naar huis zou zijn gegaan.

De loodgieter kwam om de bewuste dag om 10.00 uur aankakken, terwijl hij gezegd had half 9 aanwezig te zijn. Om 13 uur nam hij twee uur pauze. Hij moest nog wat kopen om de aansluiting te maken. Ik had aangeboden de materialen te gaan halen maar hij vond het lastig om het uit te leggen wat hij moest hebben. Om half 5 kwam hij aan mijn kant van de schutting werken om de regentonnetjes aan te sluiten. De eerste regenton vond hij moeilijk. Is dit alles wat je geregen hebt, vroeg hij. Ja, het is een regenton met voet en kraantje, antwoorde ik. Ja, maar hoe sluit ik het nu aan op de regenpijp, vroeg hij. Nou je zaagt een gat in de ton en laat de pijp daarin uitkomen. Als er teveel water in komt loopt het er via het gat in de zijkant uit. Simpel toch, ja, hallo, wie is hier nu de loodgieter? Ja, ja dan zal ik dat maar gaan doen.   

Toen we om vijf uur bij regenton nummer twee kwamen maakte hij het helemaal bont. Voor deze ton had ik wel een overloop gekocht. Maar dat was niet genoeg volgens hem, er moest nog een rubber bij. Maar die had ik er niet bij gekregen. En hij had het niet bij zich. Nou, zei ik, als je zegt wat je moet hebben dan rijd ik even naar de Hubo en haal ik dat rubber voor je. Toen ging hij toch maar even zoeken in zijn auto en bleek hij toch wel een rubber te hebben. Welke loodgieter heeft nou niet een paar rubbers in zijn standaarduitrusting liggen?  Inderdaad was het aansluiten toen in een kwartiertje gefixt. Maar het was natuurlijk al 5 uur dus hij kon een hele dag factureren, en had graag voor de regenton nog eens terug gekomen om een aparte factuur te kunnen sturen.

 Toen ik dit aan vriendin Marion vertelde herkende ze dit helemaal. Daarom had zij een opleiding tot loodgieter gevolgd. Ze was het helemaal zat met die mannetjes en hun verhalen. Ja, mevrouwtje, dat gaat zomaar niet, maar daar heeft u toch geen verstand van. Nu heeft ze er wel verstand van maar hoeft ze geen mannetjes meer te laten komen. Ze doet het gewoon zelf.

Gisteravond heb ik ook maar eens een brochure aangevraagd voor een opleiding tot loodgieter.

 

De zomer was voorbij en september was aangebroken. Ik was er ook wel een beetje klaar mee, je bed uitzweten, tussen naar zweet stinkende mensen in de overvolle tram naar Scheveningen opgepropt staan, niemand te bereiken want ze zijn op vakantie, wespen, geen normale broek te krijgen alleen shorts. Nee dan lekker de maand september met een nieuw aanbod van toneelvoorstellingen bij de Koninklijke Schouwburg, de winkels weer vol verleidelijke nieuwe kleding in nieuwe kleuren, nieuw cursusaanbod, Sinterklaas komt er weer aan, gewoon lekker slapen onder een dekbed en eindelijk regen voor de tuin. Ja jongens, weer lekker aan de slag.

Regenton

 

De buurman had enige tijd geleden bij mij aangebeld. Hij wilde ons gezamenlijke schuurtje gaan slopen. Nu heb ik de afgelopen zes jaar vier verschillende buren gehad en drie ervan wilden het schuurtje slopen dus het verbaasde mij niet. Ik wilde mijn deel van het schuurtje behouden en mijn deel was ook nog in prima staat. Dat deel van de buren niet. De vorige buren ondernamen geen actie als ze mijn mooie deel zagen maar nu had ik een aanpakker naast mij wonen. Hij ging tot actie over.

Ook de schutting tussen onze tuinen was rot en deze moest ook vervangen worden. Nu was de schutting tevens de achterwand van mijn tuingereedschap kast. Ik had met de buurman overlegd en we kwamen tot de conclusie dat mijn kast kon blijven staan en dat de nieuwe schutting de nieuwe achterwand zou worden. Hij zou op vrijdag zijn deel van de schuur en de schutting gaan slopen. Ik hoefde er niet bij te zijn en ging die dag naar Amsterdam.

Toen ik terug kwam vrijdagmiddag uit Amsterdam en de tuin binnenliep, zag ik mijn gereedschap kast in delen op grond in de tuin liggen. Er was zeker iets mis gegaan. Even later werd er aangebeld. Het was de buurman die een heel verhaal begon te vertellen.  Op een gegeven moment onderbrak ik hem maar en zei dat ik het niet leuk vond dat hij mijn kast had gesloopt en hoe hij het ging oplossen. Hij begreep mij niet. Het bleek dat hij begrepen had dat de kast gesloopt moest worden. Ik moest hier even van bijkomen. Het bleek dat hij Zuid Afrikaans was en hoewel hij goed Nederlands spreekt, snapt hij soms de gesprekken niet helemaal.

De volgende ochtend appte de buurman een plaatje van een mooie kast en bood aan deze voor mij te kopen en in elkaar te zetten. Ik vond het een aardig gebaar maar ik besloot een stellingkast te kopen voor mijn gereedschap en dat in het schuurtje te plaatsen. Maar ik bedacht wel dat ik op mijn hoede moest zijn voor deze voortvarende buurman.

Een paar dagen kwam de loodgieter om de afwerking van het doorgezaagde dak van het schuurtje te gaan bekijken. Ik zorgde dat ik erbij was want ik liet de buurman niet meer alleen. De afwatering was een probleem omdat op het gesloopte deel had gezeten. En er was geen riool aan mijn kant waarop het water kon worden geloosd. Dan neem ik een regenton, riep ik enthousiast en tot mijn eigen verbazing. Dat vond de loodgieter een prima plan. Het moest wel een klein tonnetje worden omdat anders de deur van de schuur niet meer openkon.

 

Na een paar uur op internet gezocht te hebben bestelde ik een regenton met toebehoren die een paar dagen later bij de Hema zou worden bezorgd. De Hema zit maar op 800 meter van mijn huis dus dat ging wel goed komen. Ik was helemaal trots op mezelf. Goed bezig. Dus toen ik de volgende dag vrienden op bezoek kreeg vertelde ik trots over mijn regentonnetje. Ze waren niet erg onder de indruk. Het dakje was te klein voor een goede opbrengst van water. Als ik nu eens een tweede ton nam voor het dak van het huis dan kon ik de tuinslang daar op aansluiten en echt stappen maken. Ik was meteen om.

Dus de volgende dag ging ik weer zoeken op internet, maar dat bleek nog lastig. De ton moest in  huis zijn voor de loodgieter kwam, want dan kon hij hem meteen aansluiten. Een grote ton kon je niet bij de Hema laten bezorgen en anders moest je van 8.00 tot 22.00 thuis blijven omdat hij in dat tijdvak kon worden bezorgd. En het was een hele puzzel met kraantjes, overlopen, aansluitingen en overloop.

Mijn ex kwam langs en die opperde dat ik de regenton ook gewoon kon afhalen. Dus ik begon een tweede zoektocht: bij welk tuincentrum of bouwmarkt kon ik een regenton afhalen. Er was een goede beschikbaar op 20 kilometer afstand. We besloten er een dagje uit van te maken en het ding op te gaan halen met de auto. We kochten een ton en een koppelstuk maar er was de voet van de regenton was uitverkocht. Volgens de winkelbediende was dat geen probleem. Je kon zelf van stenen een voet bouwen, dit is nog stabieler ook verzekerde hij ons. Nu had ik nog stenen liggen dus dat ging goed komen.

Thuis aangekomen gingen we aan de slag en bouwden we een ophoging van stenen en plaatsten we de ton erop. Voldaan gingen we in de tuin zitten met een kopje koffie. Ik keek naar de regenton. Mijn hemel, wat een lelijk gevaarte. Had ik het maar niet gekocht. En ik kreeg er nog één in mijn tuin.  

 

Granny's Punkrock days

    

 Bij het Fort van Sjako vond ik een nieuwe uitgave van Red Rat. Toen ik jong en punk was kocht ik de eerste uitgave van Red Rat bij Atheneum Boekhandel. Het is een stripverhaal over een punkertje in de kraakwereld. En na 40 jaar lag er nu opeens een vervolg. De rat kijkt terug op zijn tienerjaren en vraagt zich af of hij wel juist gehandeld heeft. Natuurlijk is de conclusie positief. Eigenlijk doe ik dat ook, het zal wel bij de leeftijd horen om je tienerjaren te verheerlijken. Maar net als in de strip vraag ik mij af wat er over is van mijn idealen van toen.

Inmiddels loop ik naar de 60, woon in een mooi huis dat te groot voor mij is. Maar ik vind het wel makkelijk. Ik kan er nog steeds niet tegen om in het gareel in de massa te lopen en ik werk dus ook voor een klein bedrijf. Nu is dat kleine bedrijf overgenomen door een groot bedrijf dus bestaat bij mij de angst dat ik in een keurslijf wordt gedwongen. Ik vind dat ik eigenlijk mijn boodschappen op de markt moet doen en in de zelfstandige natuurwinkel. Maar ik ben zo gemakzuchtig om iedere week alles thuis te laten bezorgen. Ik vrees dat ik er pas aan toe kom om zelf boodschappen te gaan doen als ik met pensioen ga. Ik heb een auto maar die gebruik ik niet tenzij het niet anders kan. Niet uit principe, want ik rijd graag met iemand mee.  Maar ik heb een rothekel aan autorijden.

De enige rebelse daad die ik nog uitvoer is sporadisch een Random Act of Kindness. Maar de laatste tijd worden deze daden steeds minder Random en doe ik gewoon iets aardigs voor de buren of vrienden.

En gisteravond heb ik een pizza gegeten bij de Samenscholing, het laatste krakersbolwerk in Den Haag. Van dat soort dingen moet ik het tegenwoordig hebben.

 

                                                    *

Een weekend vrij abonnement van de NS leek me wel wat. Dan kon ik gratis reizen in het weekend, lekker eens naar Groningen of Maastricht. En ik ging toch 2 x per maand naar Amsterdam dus dat abonnement haalde ik er wel uit.

Het eerste weekend dat ik heb abonnement had, had ik met vriendinnen afgesproken. Het tweede weekend kwam mijn zus logeren en kon ik het abonnement weer niet gebruiken. Maar het derde weekend ging het gebeuren Nederland lag voor mij open, waar zou ik eens heengaan. Het enige dat ik kon bedenken was het Thijssepark in Amstelveen. Mijn ouders namen mij vroeger hier altijd mee naar toe, als kind rende ik dan door het park om bij de ingang te ontdekken dat mijn ouders in die tijd maar twee meter opgeschoten waren. Ze gingen namelijk ieder plantje dat ze tegenkwamen determineren. Tegen de tijd dat ik het helemaal zat was en al twintig rondjes had gerend, waren zij niet meer dan 50 meter van de ingang van het park. Toen ik in het park kwam herinnerde ik mij de ingang dan ook. Maar het bleek dat erachter een prachtig park was met waterpartijen en leuke bruggetjes.  Er stond een rekje met foldertjes. In het foldertje stond een kaartje getekend van een rondwandeling door 3 parken in  Amstelveen. Het Thijssepark werd verbonden met De Braak maar daar nam ik een verkeerde afslag en kwam ik op de straat terecht. Ik had natuurlijk even terug moeten lopen en verder kunnen gaan in het park maar ik word daar opstandig van. Als ik  dan eenmaal uit het park ben hoeft het van mij ook niet meer. Een soort fatalistisch gedrag. Of gewoon kinderachtig, zo je wilt. Maar ik liep dus een kwartier gewoon over de straat terug naar het beginpunt in plaats van het prachtige parklandschap van Amstelveen te genieten.

Na mijn mislukte parkentocht ging ik op de fiets door naar museum Jan. Ik was hier een maand geleden geweest om de tentoonstelling van Saskia Boelsums te bekijken. Ik heb thuis twee afdrukken van foto’s van haar aan de muur hangen. Ik was nog nooit naar een tentoonstelling van haar werk geweest, ik kende het alleen van internet en ik wou de originelen wel eens zien. Ik stond om 10.00 uur voor de deur van het museum. Het museum ging om 11.00 uur open. Maar toen was ik allang doorgefietst.

Vandaag zou ik het nogmaals proberen. Toen ik 400 meter van het museum was bedacht ik me dat ik niet gekeken had of de tentoonstelling nog liep, beetje suf. Maar nu fietste ik maar door, ik zou het later wel zien. Ik was nu om 10.40 bij het museum en ging op een bankje zitten. Op een ander bankje zat een oudere man die direct tegen mij begon te praten. Aan zijn stem te horen en aan zijn kleding te zien was hij behoorlijk gay. Hij was lichtelijk in paniek omdat er geen bord voor het museum stond met de openingstijden. Het museum zou toch wel opengaan vandaag, vroeg hij me. En welke tentoonstelling was er, en het was gelukkig niet zo warm vandaag als vorige week, wat voor weer zou het worden deze week? Ik besloot al snel dat ik nog maar een rondje door Amstelveen ging lopen want als ik naast deze man bleef zitten werd ik heel erg moe.

De tentoonstelling van Saskia Boelsums was nog te bezichtigen. Mijn afdruk hing er ook, maar veel helderder dan mijn kopie. Ik vond mijn donkere kopie eigenlijk wel spannender dan het origineel. Ik wou eigenlijk wel meer van haar werk in huis willen ophangen. Ik vergat te kijken of ze ook posters van haar werk verkochten. Nu moet ik er nog eens naar toe.

                                                                       *

Op de school of Life volgde ik deze zomer een Summerschool: Het roer om. We kregen ook huiswerk, zo moesten we een moodboard van onze droom maken en een rolmodel zoeken. Mijn droom was het schrijven van een boek als ik met onbetaald verlof was.

Het maken van moodboards vind ik heel leuk en zinvol. Ik heb er in het verleden altijd een gemaakt bij grote projecten. Maar nu kon ik helemaal geen passende plaatjes vinden. Misschien kwam het door mijn keuze aan tijdschriften. Ik had wat afgeschreven Girlz tijdschriften bij de bieb gekocht. Maar ook in de Sante en Libelle kwam ik alleen maar jonge mensen tegen op de foto’s. De hele maatschappij is gericht op jonge mensen. Vandaar dat ik zo’n moeite heb mij te identificeren met een ouder rolpatroon.

Ook had ik bij de bieb een Plus magazine geleend, maar dit is wel een heel erg bejaard blad. De Kampioen van de ANWB is er nog spannend bij. Maar op internet ging ik verder zoeken naar een maandblad en een rolmodel. Ik vond het maandblad Saar voor de 50+ vrouw en Joanna Lumley als rolmodel.

Het maandblad Saar bleek ook een podcast te hebben die ik meteen ging luisteren. Alleen krijgt een van de presentatrices van de podcast kanker en ik zag in de verdere afleveringen aangekondigd dat ze een doodskist koopt en afscheid gaat nemen. Dit vond ik iets te confronterend nu ik net mij aan het verzoenen was met mijn oudere leeftijd. Redelijk deprimerend ook.               

                                                                    *

 Ik heb net een Headspace meditatie gedaan. Het intro ging over verandering. Niets blijft hetzelfde. Ook je lichaam niet want steeds vernieuwen de cellen in je lichaam zich. Na een jaar zijn je nagels vervangen en al je haren op je hoofd. Ben jij dan nog dezelfde als een jaar geleden. Ook je stemmingen kunnen wisselen met de dag. Bestaat er dan eigenlijk wel een vaste identiteit. Of willen we dat alleen maar om een verhaal over onszelf te kunnen vertellen. Dat het logisch is dat we van punt A naar punt B komen in het leven. In mijn geval van iemand van middelbare leeftijd op weg naar bejaard. Een soort coming-of-age voor bejaarden.

Er zijn veel boeken geschreven over coming-of-age, maar zouden er ook veel boeken geschreven zijn over de overgangsfase naar bejaard zijn? Misschien gaat daar het boek Van oude mensen en dingen die voorbijgaan van Couperus wel over. Maar ik heb een hekel aan Couperus omdat de vrouwen in zijn boeken altijd hysterisch zijn en om het minste of geringste flauwvallen. Dus dat boek ga ik niet lezen. Misschien is er wel een Suske en Wiske over geschreven: De scootmobiel brigade of de Plaspil Politie.

                                                                *

Ik zag een bericht op Facebook staan dat de Death Kennedy’s naar de Melkweg kwamen. Althans hun logo dacht ik te herkennen. Dus ik tagde mijn ex en vroeg of we er samen naar toe zouden gaan. Toen kwam ik er achter dat het om het logo van  Crass ging. Een super idealistische punk band waar ik niet echt warm voor loop. Tja ik word natuurlijk ook een beetje seniel en laten we wel wezen, het is ook al 40 jaar geleden dat mensen met die logo’s op hun jas rondliepen.

Maar de ex vond het leuk en kocht meteen wat extra kaartjes voor vrienden van vroeger zodat we een heuse reünie konden houden in de Melkweg. Ook ik kocht maar een kaartje, al ging ik natuurlijk een beetje piepen dat het op maandagavond was en ik de volgende dag moest werken.

Tja ouder worden is natuurlijk ook tuttig worden, dat hoort er bij. En misschien komt er wel weer Corona en hoef ik niet te gaan.

                                                            *

Leek me wel leuk, een rondleiding door kasteel Duivenvoorde. Het was een speciaal, gratis arrangement voor museumjaarkaarthouders. En ik kon er op de fiets naar toe, dus het kostte me niets en het was een informatief en sportief uitje. Wat wil een mens nog meer?

De fietstocht was prachtig maar bij Duivenvoorde werd ik opgewacht door een lichtelijk overspannen vrijwilligster. Ze droeg een witte broek en een fleurige blouse met sjaaltje. Haar in een knotje. Het was duidelijk dat ze van plan was vandaag strak de leiding te nemen en dat het haar aan leidinggevende capaciteiten ontbrak. Ik werd gesommeerd buiten te wachten. Toen ik haar vroeg of ik misschien even naar de wc mocht raakte ze lichtelijk in paniek. Na enige beraadslaging met zichzelf mocht ik wel naar de wc maar moest ik beloven meteen daarna weer naar buiten te gaan omdat daar werd verzameld. Ik bleek de jongste van de museumjaarkaarthouders die op dit uitje waren afgekomen. De rest was allemaal zo’n tien jaar ouder dan mij. In die tien jaar hadden ze alle decorum laten varen. In korte broek en hemd waren ze op komen dagen. De outfits waren amper geschikt om op de camping naar de wc te gaan, je kon je er echt niet mee in het openbaar vertonen.

De overspannen vrijwilliger zie: ding, dong, ding dong, ding dong, ding dong. “Nou na 4 ding dongs en 5 minuten bent u eindelijk stil. We zijn met zoveel mensen dat ik u in 3 groepen ga indelen. Wacht, heeft u nog geen koffie gehad, ding dong ding dong, ik ga u nu in drie groepen indelen”. Natuurlijk kwam ik in haar groep terecht. Ik bleef gewoon zitten en negeerde haar stoïcijns. Ik ging gewoon met een andere gids mee. Wat kon ze doen, ding dong tegen me zeggen?

Maar wat was de rondleiding saai. Als ik eerder eens een studie van alle stadhouders gemaakt had en hun echtgenotes had ik alle mensen en jaartallen misschien beter kunnen plaatsen. Ze lieten in ieder geval zelf hun behang maken en bietensap porselein. Toen we een trap met lage treden ( dit voor de dames vroeger, zodat ze niet op hun jurken stapten) opliepen begon de rest van de groep te hijgen en puffen. Boven aangekomen moest de groep op adem komen. Ik besloot ter plekke de komende jaren te blijven sporten zodat ik over tien jaar tenminste een trap op kon lopen.

Op de site stond dat de rondleiding een uur zou duren, maar ik had pech. Pas na een uur en drie kwartier mocht ik weer op de fiets naar huis.