Crass

 

Ik ben ziek geweest, buikgriep. Ik bleef maar naar de wc gaan, als ik niet sliep dan. Maar verder maakte ik me zorgen want ik zou op maandag naar het concert van Crass gaan en zaterdag lag ik nog het grootste deel van de dag op bed. Het kwam zelfs bij me op om te bidden tot Maria of ik niet beter kon worden zodat ik naar het concert kon gaan. Ik had nog wel het fatsoen om te vermelden dat de mensen in Oekraine die onder het puin lagen van de beschietingen meer recht hadden op hulp. Maar mijn gebeden werden verhoort en ik was zondag weer beter.

Het was zelfs in mij opgekomen om maandag niet te gaan werken zodat ik mijn krachten kon sparen voor s avonds. Vroeger stond op die formulieren van het Gak dat als je je ziek gemeld had dat je dan niet naar voetwedstrijden mocht gaan. Ik vond dat altijd zo overtrokken, alsof iemand dat zou doen. Maar nu Crass na 40 jaar weer optrad en het optreden twee keer een jaar was uitgesteld door Corona vond ik het heel normaal dat ik niet zou gaan werken en wel naar het concert.

Gelukkig voelde ik me dus helemaal fit en kon ik maandag gewoon naar het werk. Toch nam ik s middags vrij zodat ik s avonds nog genoeg energie had om te gaan nachtbraken. Voor mij is het al snel nachtbraken omdat ik normaal om 21.00 uur naar bed ga  en het optreden begon pas om 21.15 uur. En dat op mijn leeftijd en dan nog na het concert van Amsterdam naar Den Haag zien te geraken.

Om 5 uur haalde mijn ex me op en reden we naar Amsterdam. We waren veel te vroeg dus we gingen wat eten in Osdorp en daarna nog wat drinken op het Leidseplein. Om half 8 stonden we voor de Melkweg waar een vriendin met haar dochter ons opwachtte.

Binnen was een enthousiast groepje jongeren dat al snel begon te pogoën op The Clash. Wij gingen, net als de andere 60 plussers lekker rustig zitten.

Het voorprogramma bestond uit een soort suffe rock Ierse folk muziek. De dochter was niet geheel gekleed voor het concert en wou een t -shirt kopen om wat meer te blenden met het publiek. Kocht ze een t -shirt van de band van het voorprogramma! O, jeetje.

Toen Crass begon te spelen ben ik dan eindelijk van mijn bank opgestaan. The crowd went wild.

Zanger: Do they owe us a living? Zaal: of course they do. Nou het was een feest, bier en mensen vlogen door de lucht en de halve zaal stond in de mosh pit. De zestig plussers er omheen in de achterste linies.

Zelf stond ik op de eerste rij achter de mosh pit. Ik durfde me niet in het gedrang te mengen. Er ging nog wel iemand op mijn tenen staan maar die zei sorry, dus dat telde niet. Verder liep ik geen schade op, op mijn rustige plekje.

In auto terug naar huis bespraken we de avond. Over een ding waren we het eens: boven de vijftig moet je je niet meer willen onderscheiden door je kleding. Draag gewoon een t-shirt of een trui, maar geen studs meer dat is zielig.  

Op pad

 

Sinds Corona ben ik ’s avonds niet meer op pad geweest. Ik was er al geen fan van, maar na 2 jaar lekker op tijd naar bed, ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil lekker om 21.00 uur naar bed zodat ik om 5.00 uur fris en fruitig mijn bed uitstuiter.

Maar je leven wordt wel supersaai erdoor omdat alle optredens ’s avonds zijn. Daarom speur ik het internet af om festivalletjes en toneelvoorstellingen op zaterdag en zondagmiddag te spotten. In de zomer zijn er best veel festivals en kom je nog aan je trekken. Maar in de winter wordt het lastiger.

Nu had ik een klein punkfestivalletje in Krommenie gespot van 15.00 -18.00 uur en ik was vastbesloten te gaan. Maar toen de datum dichterbij kwam ging ik twijfelen. Het was wel een roteind weg. Ik zou pas om 20.00 uur thuis zijn. En het regende en ik moest 20 minuten lopen naar het jeugdhonk waar de feestvreugde zou plaatsvinden.

Maar in het voorjaar was ik ook niet naar UB40 gegaan bij het Bevrijdingsfestival omdat ik het optreden te laat vond. Ik voelde me nog een maand lang, de saaiste persoon van Nederland. Dus misschien was het toch een goed plan om te gaan. Bovendien leken de weerberichten mee te vallen.

Ja ik had besloten te gaan.

De dag van tevoren belde Ex S. Hij was genomineerd voor de Arti Shock prijs van de galerie. De uitreiking zou zondagmiddag zijn.  Ik zou wel een harteloze bitch zijn als ik niet op kwam dagen. Dus ik besloot dan maar naar de feestelijke uitreiking van de prijs te gaan en het punkfestival te laten schieten. Ik ben ook de accountant van de galerie, dus ik was al uitgenodigd. Zo maakte ik ook nog een goede zakelijke indruk. Maar een beetje tuttig was het wel.