Ik ben ziek geweest, buikgriep. Ik bleef maar naar de wc
gaan, als ik niet sliep dan. Maar verder maakte ik me zorgen want ik zou op
maandag naar het concert van Crass gaan en zaterdag lag ik nog het grootste
deel van de dag op bed. Het kwam zelfs bij me op om te bidden tot Maria of ik
niet beter kon worden zodat ik naar het concert kon gaan. Ik had nog wel het
fatsoen om te vermelden dat de mensen in Oekraine die onder het puin lagen van
de beschietingen meer recht hadden op hulp. Maar mijn gebeden werden verhoort
en ik was zondag weer beter.
Het was zelfs in mij opgekomen om maandag niet te gaan
werken zodat ik mijn krachten kon sparen voor s avonds. Vroeger stond op die
formulieren van het Gak dat als je je ziek gemeld had dat je dan niet naar
voetwedstrijden mocht gaan. Ik vond dat altijd zo overtrokken, alsof iemand dat
zou doen. Maar nu Crass na 40 jaar weer optrad en het optreden twee keer een
jaar was uitgesteld door Corona vond ik het heel normaal dat ik niet zou gaan
werken en wel naar het concert.
Gelukkig voelde ik me dus helemaal fit en kon ik maandag
gewoon naar het werk. Toch nam ik s middags vrij zodat ik s avonds nog genoeg
energie had om te gaan nachtbraken. Voor mij is het al snel nachtbraken omdat
ik normaal om 21.00 uur naar bed ga en
het optreden begon pas om 21.15 uur. En dat op mijn leeftijd en dan nog na het
concert van Amsterdam naar Den Haag zien te geraken.
Om 5 uur haalde mijn ex me op en reden we naar Amsterdam. We
waren veel te vroeg dus we gingen wat eten in Osdorp en daarna nog wat drinken
op het Leidseplein. Om half 8 stonden we voor de Melkweg waar een vriendin met
haar dochter ons opwachtte.
Binnen was een enthousiast groepje jongeren dat al snel
begon te pogoën op The Clash. Wij gingen, net als de andere 60 plussers lekker
rustig zitten.
Het voorprogramma bestond uit een soort suffe rock Ierse
folk muziek. De dochter was niet geheel gekleed voor het concert en wou een t -shirt
kopen om wat meer te blenden met het publiek. Kocht ze een t -shirt van de band
van het voorprogramma! O, jeetje.
Toen Crass begon te spelen ben ik dan eindelijk van mijn
bank opgestaan. The crowd went wild.
Zanger: Do they owe us a living? Zaal: of course they do.
Nou het was een feest, bier en mensen vlogen door de lucht en de halve zaal
stond in de mosh pit. De zestig plussers er omheen in de achterste linies.
Zelf stond ik op de eerste rij achter de mosh pit. Ik durfde
me niet in het gedrang te mengen. Er ging nog wel iemand op mijn tenen staan
maar die zei sorry, dus dat telde niet. Verder liep ik geen schade op, op mijn
rustige plekje.
In auto terug naar huis bespraken we de avond. Over een ding
waren we het eens: boven de vijftig moet je je niet meer willen onderscheiden
door je kleding. Draag gewoon een t-shirt of een trui, maar geen studs meer dat
is zielig.